„Judasz” na podstawie książki Amosa Oza wg reżyserii Adama Sajnuka
14 kwietnia (Wielki Czwartek) w Teatrze Ateneum w Warszawie popremierowo sztuka Teatru WARSawy „Judasz” na podstawie książki Amosa Oza w reżyserii Adama Sajnuka. To opowieść, która zdarzyła się zimą w mieście Jerozolima. Będą w niej pomyłka i namiętność, zawód miłosny i kwestia religijna, która pozostanie nierozwiązana.
Opowieść o dwudziestokilkuletnim Szmuelu Aszu, który rozpoczyna pracę opiekuna nad niepełnosprawnym Waldem Gerszonem w jerozolimskim domu, umiejscowionym na obrzeżach miasta. Jest punktem wyjścia do rozważań o Jezusie z Nazaretu, Judaszu Iskariocie, sensie i cenie powstania Państwa Izrael, żydowsko-arabskim konflikcie i nieustającej wojnie o każdy skrawek spływającej krwią Ziemi Obiecanej.
Bilety: https://teatrwarsawy.pl/spektakl/judasz
Spektakl „Judasz”, na podstawie powieści Amosa Oza, jest próbą przybliżenia tej niezwykłej, odważnej i bezkompromisowej literatury rzucającej zupełnie nowe światło na postać Judasza, a co istotniejsze dla polskiego widza – na obraz i ewolucję w postrzeganiu Jezusa w oczach Żydów na przestrzeni niemal 2000 lat.
Bohaterowie prowadzą zażartą filozoficzno-teologiczną dyskusję, której punktem wyjścia są cztery ewangelie Nowego Testamentu oraz ewangelia według Judasza, odnaleziona w latach 70. XX wieku, a opublikowana w 2006 roku. Wyłania się z nich nowy wizerunek Jezusa i Judasza. Przede wszystkim to próba stworzenia hipotezy nowego wymiaru ich wzajemnej relacji, w której to Judasz uchodzi za najwierniejszego i najbardziej gorliwego ucznia i wyznawcę Jezusa. Postać tragiczna i złamana, ale także pełna miłości i szacunku do swojego mistrza i nauczyciela.
Nieżyjący ojciec Atalii, okrzyknięty w przeszłości zdrajcą rodzącego się Państwa Izrael, wykluczony przez władzę i wyszydzany jako niepoprawny marzyciel przez Walda, przemilczany przez córkę, staje się dla młodego przybysza kolejną zagadką do rozwiązania w tym dusznym, mrocznym, starym domu pełnym tajemniczych drzwi do niedostępnych pokoi. Przeplatające się ze sobą wątki przypuszczalnej zdrady Judasza, jako przyczyna wygnania Żydów z Ziemi Obiecanej i potencjalna zdrada ojca Atalii w decydujących chwilach podczas tworzenia się nowego państwa żydowskiego to kluczowy wątek w historii Judasza.
Jerozolima jako „miejsce symbol” – początku końca i końca początku młodego państwa, a wcześniej dojrzałego państwa. Miejsce, w którym domniemani zdrajcy żyli i które kochali, a które stało się ich przekleństwem i przedwczesnym grobem.
Milczenie i żałoba Atalii po mężu i ojcu, kompulsywna gadatliwość Walda jako jedyne możliwe lekarstwo na ból po utracie syna. Obsesyjna miłość Szmuela. Losy Jerozolimy, relacje Żydów i Arabów w walce o niepodległość. Judasz zdrajca czy święty uczeń Jezusa? I wreszcie Jezus – Mesjasz i Syn Boży czy charyzmatyczny i miłosierny człowiek pełen ludzkich słabości i lęków. To tylko niektóre tematy głównych wątków „Judasza” w reżyserii Adama Sajnuka.
Spektakl zgodnie z duchem i założeniami autora ma być próbą opowieści o różnych obliczach zdrady, która na przestrzeni minionych wieków i konkretnych przykładów miała wiele różnych odcieni kontekstów – nie zawsze była tym za co i za jaką ją pierwotnie brano. A ofiara potencjalnych zdrajców po wielokroć okazywała się przełomem w rozwoju i dziejach świata.
Co więcej – przełomem, który bywał zbawienny i progresywny, rewolucyjny i oczyszczający. A sami zdrajcy, okrzyknięci w swoich czasach dewiantami i zbrodniarzami, w oczach historii okazywali się wielkimi reformatorami idei i myśli współczesnych sobie społeczeństw i następujących po nich pokoleń. Historia rozważań młodego studenta i niepełnosprawnego nestora w pewnym momencie staje się niemal tłem do nieszczęśliwej miłości Szmuela Asza do byłej synowej Walda Gerszona: 45-letniej Atalii, wdowy po jego synie. Zgorzkniałej i wyobcowanej, pełnej zimnej ironii, pięknej i zmysłowej femme fatale, o której ledwie wykluta ze skorupy męskość Szmuela Asza skrycie i obsesyjnie marzy.
Ujmująca historia wpisana w rzeczywistość Jerozolimy – o pustce, chaosie, samotności, zagubieniu, pożądaniu i poszukiwaniu własnego miejsca na Ziemi
“Oczy nigdy się nie otworzą. Prawie wszyscy ludzie przemierzają przestrzeń swojego życia, od narodzin do śmierci, z zamkniętymi oczami. (…) Przecież gdybyśmy tylko otworzyli je na jedną sekundę, zaraz wyrwałby się z nas potężny, straszliwy krzyk, krzyczelibyśmy i krzyczeli, nie przestając ani na chwilę. A jeśli nie krzyczymy dniem i nocą, to znak, że nasze oczy są zamknięte.”
