Flamenco, Flamenco
Carlos Saura odkrywa w kolejnej części swojej muzycznej podróży tajemniczy i uwodzący świat kultury flamenco. Zabiera widza w podróż przez życie, pokazując kolejne jego akty w różnych aranżacjach tanecznych i muzycznych. Istotną rolę odgrywa tu też światło, zmieniające barwy i natężenie w zależności od okresu życia, który ilustruje. W tej produkcji obok dźwięków i tańca ważne jest też hiszpańskie malarstwo, stanowiące tło scenograficzne.
Saura zaprosił do współpracy nie tylko znanych i cenionych artystów starego pokolenia jak Paco de Lucía, Manolo Sanlúcar, Tomatito y José Mercé, ale i przedstawicieli nowego nurtu tradycyjnych hiszpańskich rytmów.
Flamenco, flamenco nawiązuje i kompozycją, i treścią, i samym tytułem do wcześniejszego filmu Saury pt. Flamenco z 1995 roku. Nową produkcję rozpoczyna ta sama pieśń, która kończyła poprzednią. Tym razem Verde que te quiero verde nie wykonuje Ketama a Ángeles Fernández i Carlos García. Symbolicznie pokazuje to zmiany i odnosi się do koła, którym toczy się życie. Ten motyw bowiem reżyser chciał uczynić głównym tematem.
Carlos Saura niezmiennie pokazuje piękno hiszpańskiej tradycji nie tylko poprzez śpiew. Miesza muzykę z tańcem, wypychając na pierwszy plan gorący hiszpański temperament. Mocne uderzenia stóp przeplatają się z delikatnymi ruchami rąk, idealnie komponując się z tłem muzycznym, scenografią i grą światła.
Reżyser o swoim filmie:
Żeby pokazać podróż przez życie wykorzystaliśmy w kreatywny sposób różne style flamenco. Zaczyna się narodzinami (kołysanka flamenco). Dzieciństwo jest inspirowane muzyką mauretańsko7andaluzyjską i pakistańską. Dorastanie to najbardziej żywotne style. Dorosłość – śpiew uroczysty. Śmierć – pieśń sentymentalna. Całość kończy się ponownymi narodzinami, do których śpiewają młodzi wykonawcy, wyśpiewując propozycje na przyszłość.
Drugi element – światło – akompaniuje pierwszemu cały czas zmieniając barwy i natężenie, dopasowując się do niego. I tak narodzinom towarzyszy kolor biały. Dzieciństwo jest otoczone słonecznymi żółtymi barwami, dodającymi życia ulicy i rzucającymi długie cienie. Dorastanie zabiera widzów w inną porę dnia – do zachodu słońca, czyli do barw delikatnie pomarańczowych i niebieskich. Potem wyruszamy w dorosłość, gdzie znajdujemy głęboki błękit, indygo i fiolet. Śmierć (tu rozumiemy ją nie jako akt umierania, ale przestrzeń do medytacji, w której nie wolno przeszkadzać) jest czarno-biała z elementami zieleni, synonimu nadziei. Ta zieleń prowadzi nas do ponownych narodzin. Tu króluje szmaragdowy, bladoniebieski i paleta kolorów pomarańczowych, zmieniających się niemal w czerwień. Całość wieńczy rdzawo-pomarańczowy zachód słońca.
Te dwa elementy narracyjne są bazą scenariusza muzycznego. Publiczność może nie brać tego dosłownie. Jestem jednak pewien, że pomoże im to w pewien sposób zobrazować podróż przez życie.
TYTUŁ ORYGINAŁU: Flamenco, flamenco
PREMIERA: 12 sierpnia 2011
REŻYSERIA: Carlos Saura
SCENARIUSZ: Carlos Saura
ZDJĘCIA: Vittorio Storaro
DŹWIĘK: Jorge Marín
OBSADA
Sara Baras, José Miguel Carmona, Montse Cortés, Paco de Lucía, Farruquito, Israel Galván, José Mercé, Estrella Morente, Soledad Morente, Niña Pastori, Miguel Poveda, Manolo Sanlúcar, Tomatito, Eva Yerbabuena, Antonio Zúñiga
