Marcin Prokop, Szymon Hołownia – Bóg, kasa i rock’n’roll
Znak 2011
Ocena: 5/5
Trzeba mieć odwagę, żeby poruszać tematy trudne, odwieczne, z opiniami na temat których wielu może się nie zgodzić. Oto spotkały się dwie inteligentne osoby. Każda wyrosła z innych doświadczeń, które je ukształtowały i wpłynęły na jej światopogląd. Każda oczytana, błyskotliwa, mająca swoje poczucie wartości. To się czuje. Zaczynają rozmawiać. Zadają pytania. Dyskutują. Próbują znaleźć odpowiedzi lub dzielą się już gotowymi.
Tematy rozmów, choć ujęte w zaledwie parę rozdziałów, traktują o sprawach wielkich. Na szczęście autorzy nie roszczą sobie prawa do autorytarnej wiedzy na ich temat. Nawet jeśli chwilami mamy wrażenie zaborczości Szymona Hołowni, wynika ona bardziej z jego natury niż chęci przekonana kogokolwiek do czegokolwiek „na siłę”. Sam zresztą przyznaje się do swojej skłonności, pisząc: „Jestem w pełni świadomy mojej głównej wady. Gdy ktoś staje naprzeciwko mnie z argumentem, tracę cechy ludzkie i zachowuję się jak myśliwski pies beagle. W ferworze sporu o zasadność sądu gubię z oczu człowieka”. Nie czyni to bynajmniej z Marcina Prokopa rozmówcy mniej pewnego siebie, zagubionego. W swoich pytaniach, dociekaniach i udzielanych odpowiedziach wielu z czytelników może wydać się bardziej swojski, znajomy, znany. Prawdopodobnie wynika to z tego, że wielu z nas, podobnie jak przyznaje się do tego autor, żyje teraz bez potrzeby poznania Boga, mając równocześnie za sobą dzieciństwo z religią w szkole, Pierwszą Komunią i religijną babcią „na karku”. A co się z tym wszystkim stało później? Wyrośliśmy z tego jak z dziecięcej piżamki, być może przeżyliśmy rozczarowanie… Jakaś tęsknota Boga jednak pozostała, to szukanie idoli, sił wyższych, a nawet ta krytyka, którą tak często serwujemy kościołowi wśród naszych znajomych czy w miejscach pracy, o czym świadczy.
Panowie rozmawiają zatem o kościele i jego roli w spółczesnych świecie jednostki i w polityce, o Bogu – jego istnieniu i fundamentalnych pytaniach o wolnej woli człowieka czy zezwoleniu na cierpienie, o pieniądzach, za którymi gonimy w piętkę, bo inaczej się nie da. Zresztą wielu z nas nawet inaczej nie próbuje. Rozmów tych nie da się streścić w paru słowach. Należy je przeczytać i pokusić się o własne refleksje, o włączenie się w dysputę. Niezależnie od zajmowanego prywatnie stanowiska – rozmówcę znaleźliśmy w tej książce wymagającego. Czasem ilość odwołań do filozofii, wybitnych nazwisk czy muzyków może sprawiać problem ze względu na nieznajomość tematu. Nie można jednak uznać tego za wadę publikacji. Jest to zachęta do własnych, prywatnych poszukiwań, do podjęcia próby zrozumienia i być może nadrobienia zaległości w różnych dziedzinach.
Książka ta nie uczyni nikogo wierzącym ani niewierzącym. Jak dla mnie, były to swoiste, być może nietypowe, rekolekcje. Aż chce się powiedzieć – „warto rozmawiać”.
Fragment książki:
„P: Chciałbym wierzyć w Boga. Tylko głupiec by nie chciał. Autentycznie ufać w to, że gdzieś tam ktoś grzeje dla nas miły rajski pokoik, w którym będzie trwała wieczna impreza. Daj spokój, jak można odrzucić taką obietnicę! Niestety nie przypominam sobie ani jednego momentu ze swojego życia, w którym mógłbym z pełnym przekonaniem powiedzieć: „Tak wierzę, czuję, wiem, nie mam wątpliwości”. Czyli mówiąc innymi słowy, nigdy nie byłem z Bogiem w relacji. Parę razy próbowałem mówić do Niego, ale ani razu nie miałem poczucia, że On mówi do mnie, chociaż starałem się mieć czyste uszy i nasłuchiwać.
H: Może za szybko się zraziłeś? Byłeś jak turysta, który dojrzawszy do myśli, żeby wybrać się w Tatry, wchodzi tylko do budynku dworca w Zakopanem i wychodzi rozczarowany, gdyż nie rozumie, co Karłowicz czy Przerwa-Tetmajer w tych Tatrach takiego mistycznego widzieli”.
