Charline Harris – Wszyscy martwi razem
Przełożyła Ewa Wojtczak
MAG 2011
Ocena 4/5
Historie o duchach, wampirach, wróżkach i innych istotach nadprzyrodzonych interesowały ludzi od wieków. Z tego zainteresowania wyrósł nurt literatury fantastycznej, który z czasem rozdzielił się na literaturę fantasy – czyli literaturę najbardziej baśniową, o stworzeniach mających magiczną moc; dość młodą literaturę science-fiction o maszynach, robotach i innych niesamowitych możliwościach jakie daje rozwój nauki oraz horrory.
Na fali zainteresowania takiego typu literaturą wypłynęło ostatnimi czasy wielu pisarzy. Zaczęło się od książki, a w zasadzie od całej produkcji, jaką jest „Harry Potter”. Podobnie historia potoczyła się w przypadku serii „Zmierzch”, która też już zasługuje na miano „produktu totalnego”, gdzie książka jest tylko częścią większej całości, a bohaterowie stanowią symbole, marki same w sobie. Seria jest przeznaczona raczej dla młodzieży, ludzi w okresie buntu i wzmożonej uczuciowości. Natomiast dla odbiorcy dorosłego powstała inna seria – pełna seksu i śmierci oraz żądzy władzy – seria o Sookie Stockhouse, telepatce przyjaźniącej się z całą nadprzyrodzoną śmietanką towarzyską Luizjany. Po przyjrzeniu się samym okładkom amerykańskiego wydania, nasuwa się myśl, że to nowego typu harlequiny. Czy ta hipoteza jest właściwa?
Charline Harris to amerykańska pisarka, która od wielu lat tworzy bestsellery. Ponadto na podstawie jej książek o wampirach powstał serial „Czysta krew”, cieszący się już światową sławą. Od 2001 roku powstało dwanaście części cyklu o telepatce, kolejne są w trakcie tworzenia. W 2011 roku wydawnictwo MAG wprowadziło na nasze polskie rynki siódmą część opowieści pt. „Wszyscy martwi razem”.
Minęło już kilka lat od czasu, gdy wampiry publicznie ogłosiły Ameryce, że istnieją. Wciąż jednak nie nastąpiło ujawnienie wilkołaków, zmiennokształtnych i wróżek, również zamieszkujących ten świat. Główna bohaterka Sookie próbuje podnieść się po rozstaniu z wampirem Billem, który uwiódł ją na polecenie swojej królowej. Dziewczyna zastanawia się nad romansem z niedawno poznanym wilkołakiem Quinnem. Ponadto ciepłokrwistą blondynką zdaje się być także zainteresowany szeryf wampirzej piątej strefy – Eric Northman. W tej części serii barmanka Sookie zostaje poproszona przez królową luizjańskich wampirów Sophie-Anne Leclerq do uczestnictwa w krajowym kongresie wampirów, na którym również będzie jej ukochany wilkołak Quinn jako członek sztabu organizacyjnego. Barmanka ma telepatyczne zdolności, które bardzo są potrzebne oskarżonej o zabójstwo męża Sophie-Anne. Zanim odbędzie się sąd nad królową, dojdzie do szeregu dalszych morderstw. Kto zabija wampiry i jaki jest jego cel? Co się wydarzy na kongresie, gdy są „Wszyscy martwi razem”?
Trudno pogodzić się z wizją nadnaturalnego świata kreowanego przez Charline Harris. Wampiry wiele razy pojawiały się na kartach literatury, ale nigdy nie były uczestnikami komercyjnego świata. U Harris wampiry prowadzą własne interesy, uprawiają seks z ludźmi i wypijają ich krew, oczywiście za ich zgodą – od dobrowolnych dawców, podnieconych ugryzieniem przez wampira. Krwiopijcy na co dzień mają do dyspozycji syntetyczną krew. Prowadzą samochody, mieszkają w willach, mają królów i królowe, które biorą śluby, by powiększyć swoje włości. Wampirze obyczaje to połączenie wielowiekowej tradycji (jak np. poddaństwo, monarchia), ze współczesną komercją. W tych wampirach nie ma nic z wampirzego świata, który znamy z innych powieści. Autorka ignoruje fakt, że świat wampirów, wilkołaków, wróżek i elfów ma już swoje cechy, wykreowane przez wielowiekową tradycję literacką. Wprowadzenie tych nadprzyrodzonych stworzeń we współczesne kleszcze marketingu, powoduje odczucie niesmaku. Choć niestety właśnie w tym należy się doszukiwać przyczyn tak wielkiej popularności. Literatura fantastyczna wyższego lotu nie dociera do każdego, nie wszyscy lubią ją czytać. Jednakże znajdują się autorzy, tacy jak J.K. Rowling, Stephenie Meyer czy Charline Harris, którzy wykorzystując fantastyczną konwencję, tworzą produkt masowy. Cykl o Sookie to po prostu współczesna powieść miłosna, czy też przygodowa, wtłoczona w ramy fantastycznego świata. Ale czy opisane romanse, zabójstwa, intrygi i historie równie dobrze by się sprzedawały, gdyby nie nutka niesamowitości?
Uważam, że wykorzystanie literatury fantastycznej we współczesnej literaturze jest tylko chwytem zwiększającym popularność i atrakcyjność książki, ale byłabym hipokrytką, gdyby nie przyznała, że ten chwyt zadziałał i na mnie.
Fragment powieści:
Wampir interpretował moje gesty i słowa równie dobrze jak ja jego. Podszedł do mnie i wyciągnął ręce, by otoczyć mnie czarną peleryną, dzięki czemu zyskalibyśmy złudzenie jako takiej prywatności. Gest był fałszywy, choć pomysł przyjemny.
– Ericu, żadnego seksu – ostrzegłam go głosem jak najbardziej zdecydowanym.
Mogłam przyjąć jego krew, o ile nie będzie to wymiana krwi kochanków. Nie zamierzałam uprawiać seksu na oczach kogoś trzeciego. Eric przyłożył wargi do zagłębienia nad moim obojczykiem, tam gdzie kończyła się szyja, a zaczynało ramię, i przylgnął do mnie całym ciałem. Objęłam go, ponieważ tak mi było najłatwiej. Wtedy ugryzł mnie, a ja nie zdołałam powstrzymać się przed sapnięciem z bólu.
Wampir się nie zawahał – dzięki Bogu – ponieważ chciałam przejść przez tę gehennę jak najszybciej. Jedną ręką gładził moje plecy, jak gdyby próbował mnie uspokoić.
Po kilku długich sekundach polizał moją szyję, ot tak, dla pewności, że koagulanty w jego ślinie przyśpieszą zasklepianie małych ran.
– Teraz ty – powiedział mi ostro w ucho.
