Jerzy Nowosielski – Sztuka po końcu świata

Rozmowy
Omówienie
Nowosielski był mistrzem pędzla − i słowa

Starannie skomponowany przez biografkę artysty Krystynę Czerni wybór wywiadów. Dowodzi on, że obecność słuchacza w tajemniczy sposób ożywiała Nowosielskiego − pobudzała jego kreatywność, wręcz przemieniała go w prowokatora. Jego wyznania o idealnej religii, rychłym końcu świata, o tym, dlaczego sztuka współczesna to sztuka schyłku cywilizacji, zdumiewają aktualnością. Są nie tylko znakiem czasów, ale czymś więcej − proroctwami.

Jak refren psalmu wracają w książce najważniejsze przekonania zmarłego 21 lutego 2011 roku artysty: umiłowanie Bizancjum i surrealizmu, konflikt erotyki w sztuce i pornografii, przeświadczenie o bliskiej apokalipsie oraz dystans wobec oficjalnych i popularnych prądów myślowych. Warto posłuchać Nowosielskiego, gdy mówi, że to bizantyjski Orient zaszczepił Polakom śródziemnomorską mentalność.

W rozmowach (przeprowadzonych m.in. przez Władysława Stróżewskiego, Janinę Paradowską, Jerzego Stajudę czy ks. Henryka Paprockiego) wątki biograficzne i opowieści o sztuce przeplatają się z głęboko przemyślanymi ideami. Ideami najwyższej rangi, ukazującymi człowieka jako dzieło Boga rozpięte − jak chcieli manichejczycy − między siłami Dobra i Zła.