Lisa Chaney – Coco Chanel. Życie intymne
Znak literanova, Kraków 2012
Ocena: 5/5
Kto nie zna nazwiska Chanel, nie zachwycał się „małą czarną”, czy nie słyszał o perfumach sygnowanych tym nazwiskiem? Czy Coco naprawdę miała tak na imię, skąd pochodziła oraz czy klasę miała we krwi? Lisa Chaney, autorka „Coco Chanel. Życie intymne” odpowiada na te pytania, jednocześnie we wspaniały sposób ukazując skomplikowaną osobowość bohaterki.
Pochodząca z ubogiej francuskiej rodziny Gabrielle Chanel była jednym z sześciorga dzieci Alberta Chanel oraz Jeanne Devolle. Wkrótce po tym, jak osierociła ją matka i opuścił ojciec, trafiła do sierocińca w Aubazine, gdzie spędziła sześć lat. To właśnie dzieciństwo oraz pochodzenie z klasy robotniczej (należy zaznaczyć, że pod koniec XIX wieku często oznaczało to biedę, ubóstwo oraz patologię) wykształciły w niej te cechy, które doprowadziły do jej sukcesu. Niestety również w znaczący sposób wpłynęły na ogromną potrzebę miłości oraz akceptacji. Jeśli je traciła, próbowała osiągać równowagę, zatracając się w pracy w sposób nienormalny i wręcz obsesyjny.
Sięgając po książkę, na której okładce widnieją zdania: „Była szpiegiem czy ofiarą nieszczęśliwej miłości?”, „Odnalezione po latach listy i pamiętniki odkrywają największą tajemnicę Coco Chanel”, możemy spodziewać się sensacyjnej opowieści. Nic bardziej mylnego. Lisa Chaney co prawda dotarła do niepublikowanych nigdzie wcześniej pamiętników i listów miłosnych bohaterki, ale to nie romans z pewnym Niemcem jest głównym wątkiem owej biografii. Ten pojawia się dopiero przy dwudziestym siódmym rozdziale i nie szokuje tam aż tak bardzo, jak zapowiadano, zapewne ze względu na wcześniej opisane liczne romanse, zarówno z artystami, politykami, bogatymi, biednymi, młodszymi, nierzadko uzależnionymi od narkotyków. To jednak sama Chanel, jej wspaniała osobowość oraz umiejętność dostosowywania się do zmieniających się warunków, są najistotniejsze.
Ogrom informacji, często znalezionych w pamiętnikach kochanków Gabrielle lub w innych książkach, czy też dzięki osobom mającym dostęp do dokumentów z tamtych czasów, sprawia, że biografia ta jest skarbnicą wiedzy nie tylko dla fanów Chanel. Opisane w niej życie francuskiej bohemy XX wieku, ukazane także na fascynujących zdjęciach, będących istotnym elementem książki, budzi w czytelniku chęć przeniesienia się w czasy upadku belle epoque. Owszem, trwały wojny, ale moda Chanel była niezniszczalna. Tak jest, na szczęście, do dziś.
Fragmenty książki:
Królowa zostawała w salonie do drugiej albo trzeciej, w zależności od tego, jak ważne przyszły klientki. Potem wycofywała się do swojego salonu, gdzie bardzo się relaksowała. Wrażenie, jakie dzięki temu stwarzała – jakoby wcale ciężko nie pracowała – było całkowicie zgodne z zamysłem Gabrielle, choć zupełnie niezgodne z prawdą.
Przysięgliśmy jej, że nigdy jej nie opuścimy. Ale Mademoiselle bała się dalej. Zawsze dziwiła się, że do niej wracam. Była poruszona do głębi na sam mój widok, na moje proste „Dzień dobry” czy „Dobranoc”. Gdyby Mademoiselle mogła przejść od razu od wieczora do ranka! Mogłaby żyć bez tego potwornego podejrzenia, że ludzie ją opuszczają.
