David Foenkinos – Nasze rozstania
Znak, Kraków 2013
Ocena 5/5
Francuskie powieści mają to do siebie, że potrafią opisywać uczucia. David Foenkinos w „Naszych rozstaniach” pozostaje w klimacie miłosnych opowieści, takich jak „Delikatność”. Autor ukazuje prawdziwość i realność natury ludzkiej.
Fritz i Alice to zupełnie dwie różne osobowości. Ten mężczyzna o niespotykanym imieniu jest jednocześnie głównym bohaterem i narratorem powieści. Opisuje swój związek jako „klasyczny stereotyp: syn hippisów z córką mieszczuchów”, dwoje ludzi spotykających się na początku miłosnych doświadczeń, by pozostać w swoich głowach już na zawsze. Ogromna siła przyciągająca ich do siebie potrafi mieć opłakane skutki, ale widocznie tak musi być. Jak inaczej można by wyjaśnić, że widząc się na tak różnych etapach życia, nadal fascynują się nawzajem? Mimo nowych związków, romansów w pracy, posiadania dzieci z innymi partnerami i coraz większej ilości siwych włosów, podczas spotkania (po dziesięciu latach braku rozmowy) Fritz stwierdza „musieliśmy nadrobić ten czas, wszystko sobie opowiedzieć, podzielić się każdym wrażeniem”. To tylko potwierdza, jak istotną częścią ich samych (bardzo skomplikowanych osobowości) była właśnie ta druga osoba.
David Foenkinos opisuje wszystko tak, iż czasem możemy odnieść wrażenie, że powieść jest o nas samych. Już sam tytuł jest namiastką tego, czego możemy spodziewać się poświęcając swój czas na lekturę „Naszych rozstań”. Kto nie próbował zacząć życia jeszcze raz, idąc zupełnie innym torem?
Ogromne zakotwiczenie w rzeczywistości (potwierdzone chociażby przez stwierdzenie Fritza, że w Ikei powinni zatrudniać doradcę małżeńskiego), lekki, ironiczny język, pełen czasem absurdalnych stwierdzeń (bo kto uważa, że erotyzm języka niemieckiego zabił Hitler szczekaniem?) oraz zabawne dialogi sprawiają, że powieść czyta się na jednym wdechu, zupełnie nie zauważając, że minęło sto, czy dwieście stron. Życie toczy się tam szybko i intensywnie, a kiedy już dochodzimy do nieoczywistego zakończenia i ostatniego zdania (które dla kochających szczęśliwe zakończenia może być rozczarowaniem), właściwie uśmiechamy się sami do siebie. Jak to mówią Francuzi „C’est la vie”. Takie jest życie.
Wybrane fragmenty:
„Będziemy nieszczęśliwi osobno, a może będziemy odczuwać smutek w tych samych momentach, jakbyśmy byli zjednoczeni w tym, co przeżywaliśmy z dala od siebie.”
„Wyobrażałem sobie życie naszych zębów. Kiedyś porównaliśmy je (każdy robi to, co lubi) i okazało się, że mamy wiele punktów wspólnych. Na przykład identyczną rysę na lewej górnej trójce. Czyżby istniała mistyka zębów? Może to one decydują o naszej miłości?”
„Wymachiwała rękami, była straszliwie nieszczęśliwa, a ja byłem najgorszym facetem na ziemi. Starałem się powiedzieć, że ją kocham, że kocham ją od pierwszej sekundy, ale słowa były bezużyteczne. Biła mnie i ja tez ją biłem.”
