Olga Haber – Oni
Videograf 2014
Ocena: 4/5
Książka Oni to powieściowy debiut pisarki. Autorka buduje napięcie już od pierwszej strony. Zwroty akcji, które pojawiają się co chwilę, sprawiają, że nie sposób się oderwać od książki. Chce się wiedzieć, co jest za zakrętem i co się kryje na następnej stronie, mimo okropnego strachu i obsesji towarzyszących bohaterce od samego początku. Czy to jawa, czy tylko zły sen?
Natalia po tragicznym wypadku, którego była świadkiem, i rozstaniu z partnerem, postanawia wyjechać z miasta i odpocząć z nowym, o 12 lat młodszym chłopakiem. To miał być romans i łóżkowe uciechy, nic więcej. Radosne pocieszenie, które pozwoli jej się oderwać od rzeczywistości. Okazuje się jednak, że nawet tam – w domku wypoczynkowym na odludziu, który miał być azylem, nie można czuć się spokojnie i bezpiecznie. Na okładce książki autorka stwierdza, „że piekło czasem znajduje się dwa kroki od domu”… W okolice miejsca przebywania Natalii wracają tajemniczy „Oni”, którzy namawiają ludzi do wykonywania okropnych zbrodni. Poczucie grozy potęgują nietypowe zjawiska takie jak zielonkawe błyskawice, czy też niewyjaśnione morderstwa.
W pierwszoosobowej narracji razem z główną bohaterką przeżywamy jej powracające wspomnienia z tragicznego wypadku, którego była świadkiem oraz miłosne dylematy i paniczne lęki, narastające z każdym dniem jej życia. Razem z nią znajdujemy się w domku letniskowym na odludziu w spokojnej okolicy i zastanawiamy się, czy wariujemy, czy wszystko jest w porządku. Można by to porównać do chodzenia po krawężniku – jesteśmy na granicy obłędu i zdrowia. Oddać się panice, czy zachować resztki rozsądku? Może to wszystko da się jakoś logicznie wytłumaczyć? Może seria tych niepokojących zdarzeń to tylko zbiegi okoliczności? Czy naprawdę co kilka lat zjawiają się „Oni” i przez nich w miasteczku dzieją się straszne rzeczy? Czy tylko Natalia czuje się cały czas obserwowana i widzi przeokropne stwory przypominające kosmitów? Czy widzą je wszyscy, czy tylko główna bohaterka? Niektóre motywy wydają się tandetne, ale na tle psychicznych przeżyć z nimi związanych i serii niewyjaśnionych dramatów, nie są takie ważne.
Oprócz fikcyjnych wątków autorka zawiera w powieści również inne tematy – miłosne rozterki, konflikty w związkach, kwestie zaufania i zazdrości. Książka opowiada również o manipulacji – bohaterka w finale ulega namowom czarnego kota, który okazuje się gawędziarzem i zgodnie z jego życzeniem, popełnia przestępstwo. W tekście zdarzają się wulgaryzmy i choć ich umiejscowienie sprawia, że nie zwracają na siebie większej uwagi, to niektórych czytelników mogą odpychać. Autorka bardzo obrazowo opisuje przyrodę. Dominuje bogate słownictwo, chociaż styl jest raczej potoczny. Mimo różnych wątków treść tworzy spójną całość. Książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie, jednak dla osób o słabych nerwach nie nadaje się na wieczorną lekturę przed snem.
Okładka ma w sobie coś magicznego i przyciągającego, choć na pierwszy rzut oka nie widać dokładnie co przedstawia. Po dłuższym spojrzeniu okazuje się, że w głębi znajduje się cmentarz, a nad nim budzące przerażenie drzewo oraz sylwetki ptaków w pełni księżyca lśniącej w obliczu nocy.
Książka jest powieścią pełną grozy, w której czuć nutkę romantyzmu. Zakończenie jest nietypowe i bardzo zaskakujące tak jak i zresztą prawie każdy rozdział.
Wybrane fragmenty:
„Maciek oszalał, i co gorsza wydawało mu się, że to nie on, ale cały świat dookoła niego jest szalony.”
„Wyglądał zwyczajnie. W eleganckiej jasnej koszulce i spranych dżinsach, z zaczesanymi gładko kasztanowymi włosami sprawiał wrażenie wypoczętego i całkiem normalnego. <Jeśli tak miałby wyglądać niepoczytalny wariat, świat byłby zaiste niebezpiecznym miejscem. Jak rozróżnić obłęd od normalności, skoro szaleńcy sprawiają wrażenie zwyczajnych, eleganckich i całkowicie spokojnych ludzi?>”
