Dario Fo – Córka Papieża
Tłumaczenie: Natalia Mętrak-Ruda
Wydawnictwo: Znak Horyzont 2015
Ocena: 3/5
„Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy”. Rzeczywiście, według Biblii, każdy z nas jest dzieckiem Bożym. Lecz co w wypadku, kiedy naszym ojciec jest sam papież?
Powieść „Córka Papieża” ukazuje kulisy nepotyzmu praktykowanego w Watykanie w okresie renesansu. Noblista Dario Fo, skupia się na przedstawieniu w lepszym świetle córki Aleksandra VI – Lukrecji. Odkąd Lukrecja skończyła 13 lat, służyła swojemu ojcu do osiągnięcia jego politycznych celów. Bardzo długo nie zdawała sobie sprawy z tego, że jest córką Rodriga, który od jej narodzin ukazywał się jej jako kochający wuj. Prawda wychodzi na jaw, kiedy Rodrigo przywdziewa papieską tiarę. Jaką rolę w jej życiu odegra brat Cezar, który zdaje się ponad wszystko miłować swoją siostrę?
Wraz z dorastaniem Lukrecji na oczach całego Watykanu, możemy zauważyć towarzyszące jej troski, zmartwienia oraz nieustającą walkę z ciężarem jaki przyszło jej nosić przez całe swoje życie. Jednak jaka była naprawdę? Na to pytanie stara się odpowiedzieć Dario Fo. Autor podkreśla, że poszukiwał prawdy, nie sugerując się plotkami. W powieści przytacza fragmenty listów, wymieszane z faktami historycznymi, które pozwolą czytelnikom na ocenę samej Lukrecji i jej całej rodziny.
Powieść nie jest biografią rodziny Borgia. Nie jest też książką historyczną, mimo wplatanych prawdziwych fragmentów listów Lukrecji. Fikcyjne wątki w powieści wydają się być zbyt nierealne, a sam styl autora niejednokrotnie ironiczny. Sam tytuł może zaintrygować czytelnika, lecz można było spodziewać się większego skupienia na osobie Lukrecji. Książkę czyta się szybko, ze względu na liczne ilustracje i grafiki wykonane przez Jessice Borroni i Michelle Casiere.
Okładka kojarzy się na pewno z okresem renesansu. Przedstawia schwycone ze sobą delikatnie dłonie, męską i damską. Po tytule książki, czytelnik może łatwo zorientować się, do kogo te dłonie mogą należeć.
Ciężko określić status tej książki, jako dobrą bądź złą pozycję. Zdecydowanie można polecić ją wszystkim dociekliwym fanom serialu „Rodzina Borgiów”.
Wybrane fragmenty:
„Córko, na początku muszę przyznać, że wszystko to, co się przydarzyło rodzinie Borgiów, przyniosło wiele korzyści wszystkim nam, poza Tobą, Lukrecjo. Absurd losu sprawił, że Ty jako jedyna musiałaś zapłacić za nasz brak skrupułów i cwaniactwo, często naznaczone krwią”.
„Przez cały XV wiek trwała surowa krytyka państw, które składały się na Włochy. A jednak w tym kraju, gdzie umysły osiągały żywość nieznaną reszcie Europy i gdzie od samego początku badanie historii zostało włączone w porządek nauki, mędrcy zdawali sobie doskonale sprawę, że wina rodzi się wewnątrz, że należało jej szukać w życiu i w ludziach [czytaj: w poddanych]. To, co starali się zrealizować Aleksander VI i jego syn Cezar, nie było niczym innym, jak logiczną konsekwencją interesów tych, którzy dzierżyli władzę. Ich cele i środki były powszechnie akceptowane, gdyż wpisywały się w tradycję włoskiej sztuki politycznej o maksymie „żyj i pozwól żyć innym”.
