Przysłowiowy Grzegorz
Czy to znasz? Twoja była dziewczyna traktuje cię już tylko jako przyjaciela, a koło niej zaczyna się kręcić podejrzanie świński blondyn. Ja już to przerabiałem… Jako doświadczony weteran wojenny, który nie ma już nic do stracenia, postanowiłem interweniować.
Na zajęciach z Msg, na które uczęszczam wspólnie z Eweliną (moja byłą) i przysłowiowym Grzegorzem (świński blondyn), wkroczyłem do akcji, ostentacyjnie mierząc ofiarę wzrokiem. Po trzech tygodniach zorientował się, co robię. Nasze spojrzenia zetknęły się ze sobą po raz pierwszy na kilka sekund. Zanim oderwał swój wzrok, już bezczelnie wwierciłem się w jego umysł. Wiem, że poczuł strach. Musiał go poczuć, gdyż w innym wypadku tak nerwowo i gorączkowo nie dłubałby w nosie.
To zdawało się skutkować, gdyż jego relacje z Eweliną zaczęły się rozluźniać i powracać do swojej pierwotnej, służbowej postaci. Kiedy jednak wyczułem ponowny zamiar frontalnego ataku przysłowiowego Grzegorza, postanowiłem go uprzedzić i uniemożliwić mu wszelkie próby kontaktu z Eweliną. Zaprzyjaźniłem się z nim. Ba! Nawet zacząłem zapraszać na piwo. Dzięki temu, że stałem się jego nieustannie dającym znać o sobie wrzodem na tyłku, praktycznie nie miał jak skontaktować się z Eweliną. Gdyby tylko jakiś idiota nie wymyślił telefonów, a w jego ślady nie poszedł imbecyl od komputerów, niebezpieczeństwo zostałoby zażegnane.
Od gestów, półsłówek i aluzji, przeszedłem do konkretów.
‒ Słyszałem, że umówiliście się z Eweliną do kina na Atak szalonych psychopatów.
‒ Owszem ‒ odparł przysłowiowy Grzegorz, śmiejąc się przy tym tak, jakby miał się zaraz udławić.
‒ To życzę udanej randki.
‒ Dzięki.
‒ I mam nadzieję, że nie zamierzasz zrobić niczego, czego ja bym nie zrobił na twoim miejscu ‒ z pietyzmem wypowiedziałem swoją kwestię, kładąc przesadny akcent na drugiej sylabie.
‒ Jasne ‒ szeroko uśmiechnął się, nie kładąc żadnego akcentu, tylko po chwili krztusząc się, udając śmiech.
Musiałem działać szybko i racjonalnie. Przypadkowa wizyta w kinie tylko pogorszyłaby sytuację, a wyrzucenie popcornu na głowę przysłowiowego Grzegorza i wylanie coli na jego ubranie tylko pogrążyłoby mnie w oczach Eweliny, a przysłowiowego Grzegorza wywindowałoby na pozycję bohatera wojennego. Postanowiłem postawić wszystko na jedna kartę i zaatakować, nawet jeśli miałoby to oznaczać moją nieodwracalną klęskę.
Przed zajęciami z francuskiego, korzystając ze spóźnienia Eweliny i punktualności przysłowiowego Grzegorza, chwyciłem go za kołnierz i przyparłem do ściany.
‒ Życzy pan sobie gniecenie przysłowiowych okularów (zapomniałem dodać, że nosi okulary) na przysłowiowej twarzy czy może na podłodze? ‒ wycedziłem.
‒ O co ci chodzi, stary? Zostaw mnie ‒ zaczął krztusić się przysłowiowy Grzegorz, zupełnie jakby się śmiał.
Spokojnie, z odpowiednim akcentem powtórzyłem swoją wypowiedź, słowo po słowie, z identycznym, jak za pierwszym razem, namaszczeniem. Czoło przysłowiowego Grzegorza pokryły kropelki potu.
‒ Dobrze. Rozumiem. Dam jej spokój… Trzeba było mi powiedzieć, że jest dla ciebie taka ważna ‒ sapnął przysłowiowy Grzegorz. Nie mogłem uwierzyć.
Ewelina i przysłowiowy Grzegorz są razem od trzech miesięcy… To tylko potwierdza tezę, że jeśli za wszelką cenę spróbujesz zapobiec temu, co nieuniknione, tylko to przyśpieszysz.
Marcin Byliński
