Studenckie koleje – jak dojechać do celu?

Koleje studenckie nie istnieją. Mimo to studia i kolej mają wiele ze sobą wspólnego. Pociągi spóźniają się. Profesorowie też. Jednak w drugiej sytuacji szczęśliwi studenci po 15 minutach mogą wrócić do domu. W pierwszej pasażerowie muszą czekać na wietrznym peronie.

Studentom odwołuje się zajęcia, gdy nie ma dla nich odpowiednio dużej sali. Podróżujący muszą zmieścić się w klaustrofobicznych pomieszczeniach. Często rozkład jazdy lub plan zajęć jest nieaktualny lub go po prostu brak. Większość z nas wie, jakich jeszcze absurdów można doświadczyć, podróżując. A jakich można zaznać na studiach?

Niedoszłe spotkanie

Była wiosna. Ostatni rok studiów licencjackich. Student turystyki i rekreacji na Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku pojechał na weekend majowy do domu.

– Byłem w górach – opowiada. – Dzwoni do mnie promotorka licencjatu, że termin ostatecznego omówienia prac wyznaczyła w długi weekend. Wcześniej nie można było się z nią skontaktować. Była nieuchwytna. – Paweł wrócił z prędkością Polskich Kolei Państwowych do Trójmiasta. Czekał godzinę. Profesor nie stawiła się. Mimo to kilka tygodni później szczęśliwie obronił prace licencjacką.

Milisekundy decydują

Do legend powtarzanych często przez starsze roczniki na Uniwersytecie Gdańskim przeszły zapisy na zajęcia wychowania fizycznego. W dniu zapisów na forach studenci prześcigają się, kto poda większą liczbę aktywnych kont. Natomiast o wyznaczonej porze milisekundy decydują o dostaniu się na wybrane zajęcia. Rok temu serwer zawiesił się z powodu przeciążenia i zniweczył plany wielu studentów o wymarzonym w-fie.

Tydzień później powtórzono zapisy, przez to zajęcia z wychowania fizycznego opóźniły się o kilka tygodni, co ucieszyło studentów.

System flag

Jest jeszcze jeden historyczny moment w życiu studenta – czekanie w kolejce. Nieważne, w jakim celu. Student najczęściej znika za drzwiami dziekanatu. Wraca i po wyrazie twarzy, odgłosie trzaskanych drzwi i szybkości wyjścia można wnioskować rezultat spotkania. Jedynie wytężając ucho, można usłyszeć o panujących nastrojach wewnątrz. Studenci powinni ustalić wspólny system. Biała flaga – neutralne załatwienie sprawy. Czerwona – załatwienie sprawy z negatywnym komentarzem. Czarna – narażanie na niezałatwienie sprawy.

Studia wieczorowe

Dlatego studenci czekający to powszechne zjawisko. Znajdują się na korytarzach uczelni, w barach akademickich, w pobliskich parkach.

Między innymi na Politechnice Gdańskiej plan zajęć przypomina szwajcarski ser. Może to planiści uważają, że nasz wolny czas trzeba podziurawić zajęciami. I tak przyszli inżynierowie spędzają czas od 8 do 21 z przerwami na uczelni.

Palec klikający

Przed pierwszym października studenci filologii polskiej na Uniwersytecie Gdańskim odwiedzili stronę wydziału w celu sprawdzenia planu zajęć. Na portalu widniał jeszcze zeszłoroczny plan.

Oficjalna wersja: plan będzie w weekend. Po niedzieli: plan pojawi się wieczorem. Wtorek: po co wam plan, skoro zajęcia zaczynają się we czwartek? Środa: planista wprowadza jeszcze ostatnie zmiany.

Pani profesor z Uniwersytetu Gdańskiego powiedziała mi, że często to właśnie planista jest ofiarą, a winny jest system (nabór do ostatniej chwili, życzenia pracowników, wybór specjalizacji, brak sal).

Słodko-gorzko

Szkoda, że uczelnie czerpią ze złego przykładu, jakim jest polska kolej. Może w mediach obok informacji o kiepskim stanie kolei będą także o kiepskiej organizacji polskiego szkolnictwa? Wystarczy tylko podmieć kilka wyrazów, a obraz ukazuje się ten sam.