Piotr Kulpa – Pan na Wisiołach. Mroczne Siedlisko.
Videograf 2013
4/5
„Pan na Wisiołach. Mroczne siedlisko” Piotra Kulpy to pierwsza część z przerażającej trylogii. Jak twierdzi sam autor – początkowy motyw powieści jest wszystkim znany, na szczęście nie jest on wyczerpany i można przedstawić go na wiele różnych sposobów. Książka podoba się wielu czytelnikom ze względu na motyw tęsknoty za innym światem, przeszłością i oazą spokoju, w której można rozwikłać swoje dotychczasowe problemy.
Uciekająca od zgiełku miasta trzyosobowa rodzina po przeprowadzce do domu otrzymanego w spadku próbuje zacząć budować swoje życie od nowa. Magda liczy na otwarcie własnego gabinetu stomatologicznego. Ma również cichą nadzieję, że jej mąż upora się z alkoholizmem. Razem z Tymkiem liczą też na to, że ich syn w nowym środowisku pokona traumę i zacznie mówić. Chwilę po przeprowadzce bohaterowie są świadkami coraz bardziej niepokojących zachowań swoich nowych sąsiadów. Małżeństwo w obliczu nudy towarzyszącej im na wsi i izolacji od znajomych z miasta zaczyna się kłócić i od siebie oddalać.
Co zrobią bohaterowie, jeśli wymarzony raj okaże się miejscem budzącym przerażenie? Co jeśli zmiana miejsca zamieszkania nie rozwiązuje problemów, a sprawia, że pojawiają się nowe? Powieść jest podzielona na czternaście rozdziałów, z których każdy ma kilka mniejszych podrozdziałów. Jak na taką objętość wydaje się, że akcji jest za mało. Tekst na początku czyta się z trudnością zarówno ze względu na wymyślne słownictwo, które ma zbudować odpowiedni klimat powieści, jak i prowadzenie rozdziałów w różnych narracjach. Na szczęście historia z każdą stroną staje się dla czytelnika coraz bardziej interesująca, a poszczególne wątki zaczynają się ze sobą łączyć i układać w całość. Autor porusza wątek kryminologiczny i temat magii. Postacie są intrygujące i bardzo wyraziście opisane. Większość z nich budzi grozę lub zaciekawienie. Sceny zbrodni dokonywane przez miejscowych są opisane w ten sposób, że bardzo pobudzają wyobraźnię, w której takie sceny nie powinny pojawiać się przed snem. Czytelnik ma również możliwość zrozumieć, jakim dramatem jest uzależnienie od alkoholu. Pomysł na początek powieści jest dość znany, lecz na tym przewidywalność książki się kończy. Ciąg dalszy jest zaskakujący i nie wszyscy się w nim odnajdą.
Autor wprowadza czytelników w intrygujący i niebezpieczny świat pełen znachorów i wróżbitów. Ta powieść pokazuje nam, że od niektórych wspomnień nie da się uciec. Zakończenie książki jest dość zaskakującym niedomówieniem, co sprawia, że z ciekawością można sięgnąć po kolejne części trylogii.
Cytaty:
„Dlatego Magda się wahała. A kiedy zza chłodnej szklanki zerkała na męża, była pewna, że i on się waha. Czy mogą pozwolić sobie tak się oddalać? Jak szeroka może być rzeka obcości między nimi? Czy co dzień, podmywając brzegi, na których stoją, któregoś razu nie zabierze jej ze sobą, bezpowrotnie, w ciemną wodę milczenia, kłamstwa, grzechu?”
„Na szczęście obaj byli ludźmi starszej daty i coś takiego jak ochrona danych osobowych nie miała dla nich wielkiego, a właściwie żadnego znaczenia. Obaj pamiętali nie tak znowu dawne czasy, gdy sąsiedzi odwiedzali się ot tak po prostu, z czystej potrzeby kontaktu z drugim człowiekiem i nikt, patrząc przez wizjer, nie przeklinał, że puka akwizytor, windykator albo żebrak. Telefony były wtedy dobrodziejstwem, a nie utrapieniem, przyczyną radości z nieoczekiwanej wymiany myśli, a nie źródłem zniewolenia i kontroli człowieka. Przekazanie komuś czyjegoś numeru telefonu bądź adresu było wtedy w dobrym tonie jako sposób ukazania uprzejmości i nikt się za to nie obruszał, nie mówiąc o jakimś naruszeniu danych osobowych. Ba, dziękowano sobie za takie gesty chętniej i częściej. Zupełnie jakby życzliwości i empatii w ludziach było więcej, czy co?”
