O. Adam Szustak – Plaster miodu – rozważania na czas adwentu
Znak, Kraków 2015
Ocena: 5/5
„Plaster miodu” to propozycja ojca Szustaka na spędzenie adwentowych wieczorów z kubkiem gorącej herbaty z miodem i Słowem Bożym. Jest to zapis rekolekcji nagrywanych podczas adwentu w 2014 roku. W tym roku stały się dostępne w formie książki, choć nadal można ich wysłuchać na http://www.langustanapalmie.pl/plaster-miodu.
Na każdy dzień jest jedna notka, jeden tytułowy plaster miodu, który składa się z cytatu z Pisma Świętego, rozważania, modlitwy oraz często – zadania na dany dzień. Są też wolne miejsca przeznaczone na nasze myśli, przez co książka ta zyskuje formę pamiętnika. Codzienne kilkunastominutowe spotkania z ojcem Adamem stają się naszym intymnym spotkaniem z Ewangelią.
Szustak mówi do czytelnika językiem prostym. Jeśli uznaje, że coś jest zbyt skomplikowane, tłumaczy na przykładach, za wszelką cenę dąży do tego, by być zrozumianym. W jego rękach Biblia staje się ciekawą historią, nad którą warto przysiąść. Można odnieść wrażenie, że chwilami za daleko posuwa się w swoich interpretacjach Słowa Bożego, potrafi wysnuć wnioski, które nigdy nie przyszły by nam do głowy (chociaż taka jest rola kaznodziei…). Ojciec Adam mówi bez ogródek, bez upiększania, czasami może zbyt dosadnie. Czy jest to plus czy minus, pozostawiam ocenie czytelnika.
Nie są to typowe rekolekcje adwentowe. Nie ma w nich nawoływania do nawracania się. Nie zaczynamy od postanowień adwentowych, ale od tęsknoty i przylgnięcia do Boga. Takie jest zalecenie na pierwszy tydzień czasu przygotowania się na Boże Narodzenie. Odrzucamy wszystko, nawet (mimo, że brzmi to kontrowersyjnie) dobre uczynki i chwytamy się Boga. „Jeżeli Pan Bóg znajdzie kogoś, kto tęskni, kto naprawdę Go wyczekuje i traci rozum z tęsknoty za Nim, to sprawi, że ten człowiek nie będzie miał się czego wstydzić”.
Rozpocznij od zatęsknienia, a co dalej…sam się przekonaj.
Wybrane fragmenty:
„My chrześcijanie, mamy niestety tę zdolność, że jesteśmy mistrzami, jeśli chodzi o wyszukiwanie zła. Potrafimy się doszukać działania szatana w każdym miejscu świata. A może byśmy zaczęli robić odwrotnie: chodzić po ulicach i dostrzegać dobro? Może już jutro, gdy zobaczysz na wystawie, że jakaś pani w cukierni ustawiła w bardzo fikuśny sposób drożdżówki, wejdź do środka i powiedz pani, że świetnie to zrobiła i życz jej dobrego dnia. (…) Dostrzegaj dobro! Nazywaj je po imieniu!”
„Gdy przestaniesz wreszcie patrzeć na siebie, na swoją nędzę i beznadzieję, która jest oczywiście realna, usiądź i pomyśl, gdzie możesz dać miłość. Naprawdę, w ten sposób te święta mogą nabrać innego wyrazu. Nie od razu zmieni się wszystko, co cię dobija i boli, ale twoje serce będzie się odmieniało tylko pod warunkiem, że będzie się uczyło kochać. To jest jedyna rzecz, której potrzebujemy”.
