Juraj Červenák – Władca wilków
Instytut Wydawniczy Erica, Warszawa 2012
Ocena: 4,5/5
W duszy Czarnego Rogana panoszy się żądza zemsty. Chce on pomścić cierpienia swojej rodziny zadane przez grupę Awarów zwaną Krwawe Psy. Dziesięć lat temu, gdy Rogan był na polowaniu, na jego dom napadła wroga banda. Jego żona została zgwałcona i złożona w ofierze krwawemu bogowi – Kelgarowi. Rozpięli ją na krzyżu, wydarli wnętrzności i pozostawili konającą w bólu. Syna uprowadzili. Rogan nie może o tym zapomnieć, zdążył już zdobyć miano pogromcy Awarów, ale groźne plemię nadal pustoszy okolice. Spotykamy Czarnego po raz pierwszy, gdy ratuje nieznaną mu rodzinę od takiego samego losu, jaki jego spotkał. Zabija napastników i z ich odciętymi głowami podąża do gospody. Tam spotyka Osę – znaną równie jak on wiedźmę, której miecz nie bez przyczyny zwą żądłem. Postanawiają razem wyruszyć na bój przeciw Krwawym Psom – on dla zemsty, ona dla bogactwa, które podobno zgromadzili Awarowie. Co ich spotka i kim się okaże być potężny Rogan dowiecie się, gdy sięgnięcie po pierwszą część serii słowackiego autora o Czarnoksiężniku.
Przeczytawszy na początku dość dokładny opis gwałtu na młodej kobiecie, odrzuciłam książkę. Dla kogo i po co jest ta drobiazgowa relacja o okrutnym zwycięstwie mężczyzny nad bezbronną kobietą? Na szczęście całość rehabilituje początek. Zresztą szczegółowy opis bestialstwa Słowian okazuje się być cechą charakterystyczną książki, a sam motyw ataku Krwawych Psów wyjaśnia dalsze dzieje bohatera, jest potrzebny i wytłumaczalny.
W przedmowie Autor zapewnia, że to wydanie jest okrojone z nadmiaru krwawych jatek i wywalonych wnętrzności, jednakże nie brak tu i takich scen. Bohaterowie potrafią soczyście przekląć, ale dzieło nie epatuje wulgaryzmem i drastycznością. Sposób przekazywania relacji jest ściśle zależny od tego, co przekazuje. Wiadomo, że słowiański wojownik nie nosi bielizny, on zakłada gacie i tak też to jest nazwane.
Do wad na pewno trzeba zaliczyć drobne niedociągnięcia korekty oraz nieadekwatny tytuł. Wilki pojawiają się w tekście dwa razy i póki co nic nie wskazuje na to, że Rogan jest ich władcą. To na pewno zapowiedź tego, co będzie później, problem w tym, że to tytuł pierwszej części a nie całej serii. Ale na tym koniec. Sam przekład oddaje zamiar Autora opisany w Przedmowie: „Niniejsze poprawione wydanie Władcy wilków jest nieco krótsze od pierwotnej edycji czeskiej. Przyczyną jest właśnie zmiana dynamiki tekstu. Dzisiaj mój styl jest bardziej zwięzły i dobitny, staram się nie brnąć w zbyteczne opisy czy nadęte porównania”.
Wypracowany styl pozwala lekko przedrzeć się przez nieznane słowiańskie zwyczaje i wierzenia. Nie jest nawet konieczne sięganie do noty historycznej zamieszczonej na końcu, która raczej służy poszerzeniu wiedzy niż objaśnianiu tekstu. To zaleta – nie jest to pozycja tylko dla miłośników starych dziejów i książek historycznych. Odnajdzie się w tej opowieści każdy. Spotkamy stwory nie z tego świata – upiora, karła, gnoma, czarnoksiężników, bogów słowiańskich, ich sługi, a nawet ponętną Śmierć – Morenę. Historia Rogana zaskakująco się rozwija, jest spójna i nie pozwala odłożyć książki na półkę. Nie braknie tu komizmu i heroizmu. Razem splątane tworzą kawał dobrego fantasy, które polecam takim jak ja miłośnikom tego gatunku. Nic dziwnego, że Autor za serię Czarnoksiężnik, która po raz pierwszy ukazała się w Czechach w 2003 roku, otrzymał Nagrodę Akademii Science Fiction, Fantasy i Horroru w kategorii Najlepsza czeska i słowacka książka roku. Z niecierpliwością czekam na drugą część serii.
Fragment powieści:
Kiedy ostrożnie obrócił się na prawy bok, wyraźniej usłyszał dźwięki dobiegające z domu. Ponad zduszone łkanie Miłki i Wyszka przebijał się przerywany krzyk Dugi, któremu towarzyszyły głośne, regularne męskie okrzyki. Ożeg wiedział, co to oznacza. Zakipiała w nim krew.
– Duga! – krzyknął chrapliwie i spróbował wstać.
To był błąd.
Jeden z mężczyzn stojących w zagrodzie krzyknął ostrzegawczo i zwinnie przeskoczył ogrodzenie. Ożegowi udało się już prawie klęknąć, kiedy mocny kopniak rzucił go z powrotem w błoto. Skulił się w lepkiej brei, z trudem łapiąc oddech. Awar schylił się nad nim, coś warknął i chwycił go za włosy. W dłoni ściskał nóż usmarowany owczą krwią. Ożeg w duchu zwrócił się do przodków, by przyjęli między siebie jego duszę.
Coś zadźwięczało w powietrzu. Awar, który pozostał w zagrodzie, wydał zdławiony jęk i upadł w błoto zmieszane z owczym gnojem.
Mężczyzna trzymający Ożega zawahał się, spojrzał w kierunku kompana i zawołał go.
W odpowiedzi usłyszał tylko beczenie owiec.
Awar puścił Ożega i zwrócił się w kierunku domu. Jednak zamiast krzyknąć ostrzegawczo, tylko potwornie zarzęził.
Ożeg, którego kolana i dłonie zanurzone były w błocie, obejrzał się za siebie. Nad Awarem górował cień czarny jak węgiel. Zjawa jedną ręką pewnie trzymała ofiarę, drugą zagłębiła nóż pod jej uchem. Energiczne pociągnięcie ostrza rozpruło gardło Awara powyżej grdyki aż do drugiego ucha. Na Ożega spadł gorący, czarny deszcz.
– Bogowie… – Na czworaka próbował uciec przed zjawą. Ciało Awara runęło w błoto. Po chwili obok Ożega mignęła para nóg. Obcy zagrodził mu drogę.
