Ubierz buty i ruszaj w świat
Drogi <mastermind2004>,
kiedyś biegłem od klatki do klatki i dzwoniłem po rodzicach, że koledzy ich dzieci chcą pograć w nogę. Czekałem na nich może dwie minuty, zaraz zbiegali w swoich startych trampkach i z flakowatą piłką. Na trawie za osiedlem rzucaliśmy plecaki na słupki i graliśmy do upadłego. Mecze między blokiem piętnastym a drugim uchodziły za legendarne i mogłem za każdym razem stać się bohaterem dnia. Zimą to samo, tyle że zamiast piłki brało się sanki. Albo zbity śnieg w śnieżki i czekało się na pierwszego naiwnego. Wybiegał z klatki wprost na śnieżną masakrę. Jak wołali na obiad, to krzyczałeś: zaraz!, albo podbiegałeś do okna po kanapkę. Największą karą było to, że rodzice po ciebie przychodzili, bo za długo nie byłeś w domu, bo obiad wystygł, bo zaraz będzie padać. Komputer był, i owszem, ale nie byłem z nim sam na sam. Odpalenie pudła było istną ceremonią, której zaszczyt przypadał nielicznym. A jak prądu nie było i padał deszcz od czegoś był cymbergaj i planszówki.
Tak to u mnie było. A jak u Ciebie?
Pozdrawiam,
Student88
Drogi Studencie,
skaczę od profilu do profilu na fejsie, żeby sprawdzić, czy są dostępni. Klikam im, że gramy turniej CSa. Są szybciej co prawda, bo po 30 sekundach pierwszy respawn. Jak jakiś noob nam się wciśnie to robimy mu LOL i banujemy. Bohaterem jestem zawsze, dobrze się kampuję i ostatni schodzę z planszy. Ja też krzyczę: zaraz!, ale obiad i tak mi przynoszą z puszką coli.
Karą jest, kiedy nie ma prądu albo każą mi ćwiczyć na wuefie. Lekarz powiedział, że za zdrowy jestem na zwolnienie. A prawdziwa tragedia jest wtedy, gdy pogoda i admin1 razem z adminem2 mówią: wyjdź na zewnątrz. Nawet nie wiem, kto ma piłkę, żeby pograć, a zamiast śnieżek, wolę rzucać angrybirdsami. Planszówki? Buahaha, wejdź sobie na kurnika. Co to jest cymbergaj?
Aj waj!
<mas termind2004>
Moje życzenie nie jest absurdalne. Chcecie się o tym przekonać? Odłóżcie gazetę, ubierzcie buty i wyjdźcie pograć ze znajomymi. Albo inaczej: przejdźcie się na spacer i zobaczcie, jak tętni życie na podwórkach i boiskach szkolnych w waszej okolicy. Godzina powinna wystarczyć.
No dobra, dam wam dwie.
Maciej Badowicz, 2013
Maciej Badowicz
